प्रेमाची गोष्ट
आयुष्यात पुण्यानंदा प्रेमात पडतोय.. खुप धावपळीच जीवन हाय.. जॉब, फॅमिली, कॅरियर, आरोग्य ह्या सर्व गोष्टीमध्ये थोडा जरी चढ उतार आला, तरी आपल्याला सोबत कोणतरी हव असत... मित्र आहेतच नं...! फॅमिली आहे..! पण खरंच या दोन गोस्टी पुरेश्या आहेत काय ? अशाच खूप साऱ्या प्रश्नाची उत्तरे , आयुष्यातील गोड कडू आठवणी
खरंच, आयुष्याचं हे गोड कडू मिश्रण कधी कधी खूप जड असतं. बोलायला जितकं सोपं असतं, तितकंच अनुभवायला अवघड असतं. आपलं मन हे वेगळं काही शोधत असतं—कधीतरी कुणाच्या आधाराची, कुणाच्या सोबतीची गरज वाटते. मित्र आणि फॅमिली ही महत्वाची असतातच, पण कधी कधी त्यांच्याही पलीकडे काहीतरी हव असतं, जिथे आपल्याला निःसंकोचपणे स्वतःला व्यक्त करता येईल.
प्रेमाच्या आणि नात्यांच्या धाग्यांमध्ये गुंतणं खूप सोपं आहे, पण त्याचं ओझं मात्र वेळोवेळी जाणवतं. आपल्या आयुष्यात असलेल्या या गोड आठवणी कधी हसवतात, तर कधी विचार करायला भाग पाडतात. जॉब, फॅमिली, कॅरियर, आरोग्य या सगळ्या गोष्टींमध्ये स्थिरता राखणं हे खूप महत्त्वाचं असतं
आयुष्यात पुनः प्रेमात पडायच नाही असा विचार ठाम केलेला आणि तिची आयुष्यात एंट्री झाली. तीचं नाव अशू होतं, आणि तीचं व्यक्तिमत्व अगदी तिच्या नावासारखं गोड आणि सोज्वळ होतं. काळेभोर केस आणि विचारात पाडतील असे डोळे, तिच्या डोळ्यांत एक शांतता होती, पण त्या शांततेखाली एक मस्तीखोर स्वभाव लपलेला होता. माझ्यासमोर ती नेहमी शांत वाटायची, पण तिच्या नजरेतून एक वेगळीच ऊर्जा जाणवायची. तिच्यासोबत जास्त अशी ओळख नव्हती, पन अगदी नवखे सुद्धा नव्हतो आम्ही, तिला अधिक ओळखण्यासाठी पुण्याला जावं. आणि मग त्या ३ दिवसांत जे काही घडलं, ते आयुष्यातल्या त्या गोड आठवणींत कायमचं घर करून बसलं.
पुण्यातून ५ वर्षे दूर राहूनही ते शहर माझ्या मनात कायम होतं. कॉलेजच्या त्या तीन वर्षांत, पुण्याने मला खूप काही दिलं होतं. मैत्री, अनुभव, आणि काही अमूल्य आठवणी. पण तेव्हा इतकं गजबजलेलं वाटायचं नाही. आता मात्र शहराचं रुपांतर जणू एक माणसांच्या जंगलात झालं होतं. गर्दी, वाहनांचा गोंगाट, आणि परीक्षांसाठी आलेले विद्यार्थी. एकंदरीत तुम्हाला समजलंच असेल मी पुण्यात कुठे पोहचलो असेन.
मी पुण्यात उतरल्याबरोबर त्या वाढलेल्या गर्दीने माझं मन गोंधळून गेलं. गर्दी, धकाधकीची जीवनशैली, सगळं काही जड वाटत होतं. तेवढ्यात समोरून अशू येताना दिसली. तिचं येणं म्हणजे अचानकच माझ्या त्या गोंधळलेल्या मनाला एक स्थिरता मिळाली. मी तिला पाहून हसत होतो, कारण आता मी त्या शहराच्या धावपळीपासून दूर तिच्या सोबतीत होतो.
ती माझ्या जवळ आली, तिच्या हातात माझा हात घेतला आणि मग आम्ही त्या गोंगाटातून रस्ता क्रॉस केला. तो क्षण खूप साधा होता, पण तरीही माझ्या मनात खोल काहीतरी घडत होतं. जणू तिच्या त्या एका स्पर्शाने सगळं स्थिर झालं. तिने माझ्या हातातून रस्ता ओलांडायला मदत केली, आणि त्या क्षणी मला जाणवलं की या गर्दीतही तिच्या सोबत मी एकटं नाही.
आम्ही थेट दगडूशेठ हलवाई गणपतीच्या दर्शनाला गेलो. त्या प्रसन्न वातावरणात मला एक वेगळाच शांतपणा वाटला. गणपतीसमोर ती प्रार्थना करत असताना मी तिच्याकडे बघत होतो. गणपतीचं दर्शन, तिची सोबत, आणि माझं मन एका वेगळ्याच धुंदीत हरवून गेलं होतं.
दगडूशेठ हलवाई गणपतीचं दर्शन घेतल्यानंतर आमच्या भेटीची खरी सुरुवात झाली. जणू काही गणपती बाप्पाच्या आशिर्वादानेच पुढचे क्षण अधिक गोड होणार होते. पुण्याला यायला मला आधीच खूप वेळ झाला होता, आणि आता माझी भूक देखील वाढली होती. तिने लक्षात ठेवलं होतं की, मी किती थकलो आहे, आणि तिच्या चेहऱ्यावर ती काळजी स्पष्ट दिसत होती.
ती एकदम हळूहळू लगबग करत होती, जणू तिला काहीतरी मोठं आयोजन करायचं होतं. छोट्या-छोट्या गोष्टी ती अगदी बारकाईने जपत होती. तिच्या त्या छोट्या प्रयत्नांमधून तिचं माझ्याविषयीचं प्रेम आणि काळजी जाणवत होती. मग आम्ही एका जवळच्या ठिकाणी जाऊन सँडविच खाल्लं. त्या साध्या सँडविचने सुद्धा मला एक वेगळा आनंद दिला, कारण तिच्या सोबत प्रत्येक क्षण खास होताच.
माझी पुस्तकांची आवड तिला चांगलीच ठाऊक होती, आणि ती कधीच हे विसरली नव्हती. मग आम्ही थोडं पुढं गेलो, आणि ABC चौकातल्या एका पुस्तकाच्या दुकानात तिने मला आश्चर्याचा धक्का दिला. ती माझ्यासाठी अगदी आनंदाने काही पुस्तके शोधत होती, आणि मग एकेक पुस्तक निवडून मला भेट म्हणून दिलं. आणि एक गुलाबाच फूल सुद्धा त्या पुस्तकासोबत दिलं. त्या पुस्तकांमध्ये तिच्या प्रेमाचा आणि काळजीचा सुगंध दरवळत होता.
सूर्य मावळतीस जात असताना, पुण्यातली गर्दी अजूनही तशीच होती. कधीही न थांबणारी, सतत चालणारी. पण तिच्या सोबत असल्यामुळे मी त्या गोंधळातून पूर्णपणे विरघळलो होतो. प्रत्येक क्षण, तिचा सोबतचा तो वेळ, जणू आयुष्याला नव्या रंगात रंगवत होता. तिचा हात अजूनही माझ्या हातात होता, आणि आम्ही शनिवारी वाड्याकडे निघालो होतो.
रस्त्यांवर गडबड होती, पण त्या सगळ्यातही आम्ही एक वेगळं जग निर्माण केलं होतं. जे फक्त आमचं होतं. चालता चालता, बोलता बोलता आम्ही शनिवारी वाड्यापर्यंत पोहोचलो. तेव्हा सूर्य संपूर्ण मावळला होता, आणि चंद्राने आपला चांदण्याचा प्रकाश पसरवला होता. त्याच त्या चंद्रप्रकाशात, शनिवार वाड्याच्या भव्य इमारतीसमोर आम्ही गप्पा मारत निवांत बसलो होतो.
तो क्षण जादुई होता. चंद्राचा मंद प्रकाश, तिच्या डोळ्यांतील ते भाव, आणि आमच्या बोलण्यातला गोडवा. आम्ही तिथं असताना वेळ जणू थांबला होता. तिच्या सोबतच्या त्या गप्पांमध्ये मी तिच्याबद्दल अधिकच जाणून घेत होतो. तिच्या विचारांचं गूढ, तिचं हसणं, तिचं बोलणं, आणि तिचं शांत असणं सुद्धा.
पुण्याला आलो होतो, ती जवळून जाणून घ्यायला, आणि या क्षणात मी खूप काही समजून घेतलं होतं. नात्याचं एक वेगळं रूप, जिथे शब्दांपेक्षा भावना महत्त्वाच्या असतात. त्या चांदण्याच्या प्रकाशात बसून आम्ही बोलत होतो, आणि त्या क्षणांनी आमचं नातं आणखी घट्ट केलं.
ती मला नेहमीच म्हणायची की मनपा पुलावर संध्याकाळी खूप छान वाटतं. तिथे तिचे खूप खास आणि भावनिक क्षण घडलेले असायचे, जिथे ती एकटी असताना स्वतःला शोधायची. बहुतेक तिच्या सर्व विचारांची जागा ती पुलावरच शोधायची. मला सांगायची, "इथे आल्यावर शांतता आणि समाधान मिळतं," आणि त्या क्षणांतून तिच्या मनाची खोल जाण मला होत असे.
आम्ही संध्याकाळी पुलावर पोहोचलो, आणि खरंच ती जागा अगदी शांत आणि relax वाटत होती. वाहणाऱ्या वाऱ्याची थंड झुळूक आणि ती शांतता मनाला वेगळाच दिलासा देत होती. तिने जे काही त्या पुलाबद्दल सांगितलं होतं, ते अनुभवताना मी तिला अधिकच समजू लागलो. जणू त्या पुलावर बसून तिने तिचे एकाकी आणि विचारमग्न क्षण साठवले होते, आणि त्या क्षणांत आता मी तिच्या सोबत होतो.
आम्ही तिथे काही वेळ शांततेत घालवला. दोघंही एकमेकांच्या सोबत असताना काही न बोलताही एकमेकाला खूप काही सांगत होतो. त्या पुलावरचा तो वेळ जणू आमच्या दोघांच्या मनातल्या विचारांना एक वेगळीच दिशा देत होता.
भूक तर आता प्रचंड लागली होती, आणि आम्ही मस्तपैकी शाकाहारी जेवणावर ताव मारला. त्या गप्पांमध्ये आणि जेवणाच्या स्वादात, वेळ कसा गेला ते समजलंच नाही. जेवण झाल्यावर आम्ही उद्याच्या प्लॅनिंगवर चर्चा सुरू केली. पुण्यातील अजून कोणत्या ठिकाणी फिरायचं याचं ठरवत होतो. पुण्यातील ऐतिहासिक स्थळांना भेट देण्याचा निर्णय झाला, कारण ती ठिकाणं जणू आम्हाला शहराच्या इतिहासात आणि संस्कृतीत डुबवून घेणार होती.
संध्याकाळ संपत आली होती आणि तिची रूम जवळ येत होती. तिला रूमपाशी सोडताना मला जाणवत होतं की, हे क्षण आमच्या भेटीला एका नव्या आठवणीचं रूप देत आहेत. तिच्या डोळ्यांत त्या निरोपाच्या वेळी एक मृदू भावना दिसत होती. ती शांतपणे माझ्या जवळ आली, आणि मला एक घट्ट मिठी मारली. त्या मिठीत कितीतरी भावना होत्या. काळजी, जिव्हाळा, आणि एक प्रकारचं अबोल प्रेम.
ती मिठी जणू निरोपाचा नसून पुढच्या भेटीची आशा घेऊन आलेली होती. त्या क्षणी माझं मन तिला निरोप देण्यात गुंतलं होतं, पण त्याचवेळी मी पुढच्या दिवशीच्या भेटीची आतुरता मनात धरून तिच्याकडे बघत होतो. तिच्या मिठीने मला तात्पुरतं निरोप दिला, पण त्या मिठीने आमचं नातं अजून घट्ट केलं.
